خداحافظ ادوبی کانکت، سلام آموزش حضوری
سلام بعد از مدت طولانی دوباره اومدم پست جدید بزارم؛ خیلی دلم براتون تنگ شده بود تو این مدت.
خیلی وقت بود همش دل، دل می کردم که دوباره طعم آموزش حضوری رو بچشم تا بیام اینجا بنویسم خداحافظ ادوبی کانکت پر دردسر، خداحافظ اعصاب خوردی های آموزش مجازی و خداحافظ تمرین های تمام نشدنی مجازی.
شاید بگین چقدر بهش سخت گذشته! خودتون حساب کنید از بهمن 1398 تا خرداد 1401 میشه دو سال و پنج ماه که تمام کلاس های مجازی رو مجبور بودی پشت یک صفحه مانیتور که هیچ واکنش خاصی بهت نشون میده بگذرونی؛ در حالیکه تمام کلاس های حضوری داخل شون پر از شور و انرژی و نمک پرانی دانشجوها بود.
به نظرتون غذای بدون نمک چه مزه ای داره؟ خیلی از کلاس های مجازی ما هم به همین شکل + و – (یعنی حاضر و غایب) بود امّا از حق نگذریم خیلی در محیط خانواده خوش گذشت؛ برای من که باید می رفتم خوابگاه خیلی دست پخت مادر چسبید و در کنار خانواده واقعا زندگی معنای دیگه ای داره.
اگه از من الآن بپرسن آموزش مجازی یا حضوری؟
آموزش حضوری با مرخصی غیرحضوری (تماشای کلاس ضبط شده) + امتحان مجازی :)
همون روز اول رفتم سراغ کلاس سابق برنامه سازی مون
خیلی خیلی دلتنگ اون روزها شده بودم، اینجا ما کلاس های برنامه نویسی مون رو شرکت می کردیم و به من خیلی خوش می گذشت.
بعدش کلاس مباحث ویژه مون (بازارهای مالی) همین جا برگزار شد و در کل خیلی خوش گذشت. برای من که حس و حال امتحانات حضوری و دوباره به کار افتادن حافظه و … خیلی بهتر از امتحانای چندین ساعته غیرحضوری بود البته نمراتش واقعا جای بسی تعجب داشت.
امیدوارم ترم آینده هم کلاس ها حضوری برگزار بشه و واقعا به همه دانشجوها در سلامتی کامل خوش بگذره.
منتظر بمونید؛ خبرهای خیلی خوبی تو راهه.
فعلا خدانگهدار
رضا دهقانی
داستان از یک hello world! ساده شروع شد، وقتی که برای اولین بار یک برنامه ساده به زبان QBasic رو به کمک کتاب برنامه نویسی به زبان کیوبیسیک نوشته (در حال تکمیل) اجرا کردم. اون لحظه احساس وصف نشدنی ای داشتم؛ فکر میکردم مثل کریستف کلمب به یک قاره ناشناخته پا گذاشتم! از اون جا بود که مسیر زندگی من عوض شد ولی برای شرایط من بدون هیچ استادی به جز گوگل بزرگوار خودآموزی اون قدرها هم ساده نبود... .
همیشه اول بودن جذابه! اولین نظر این پست رو تو بزار :)