همه گیری تلفن همراه
در ادامه مطلب قبل با موضوع همه گیری کامپیوتر، خیلی کوتاه به سرعت بالای پیشرفت تکنولوژی در صنعت کامپیوتر پرداختم ولی در این مطلب میخوام به موضوع وابستگی به تلفن همراه و جنبه های سلامتی اون بپردازم.
تاکید می کنم که برای موضوع زیر کار علمی و یا پژوهشی صورت نگرفته و صرفاً بیان نظرات و تجربیات و دیده ها و شنیده های خودم هست. بنابراین نباید مورد استناد علمی قرار بگیرد.
امروزه گوشی تلفن خیلی کاربرد پیدا کرده، تقریبا ۱۰ سالی میشه که گوشی های هوشمند مثل ویروس داخل ایران همه گیر شدن و الآن بعد از آموزش مجازی با اپلیکیشن شاد شما همه دانش آموزا از 7 ساله ها رو می بینید که تبلت یا تلفن همراه دارن و با اون آموزش می بینن.
به قول معروف کجاشو دیدین؟ به خاطر قرنطینه، برخی کودکان کمتر از 7 سال هم لازم به صحبت نیست که الآن در شبکه های اجتماعی مثل واتساپ با وجود اینکه حتی سواد هم ندارن با پیام صوتی با هم ارتباط برقرار کردن.
اینکه خانواده ها برای ساکت کردن بچه هاشون اونا رو با تلفن های هوشمند سرگرم میکردن؛ چیز تازه ای نبود اما به شخصه ارتباط مجازی با شبکه های اجتماعی رو بین کودکان ایرانی خیلی کم دیده بودم.
که چی؟ همه مجبور به استفاده از آموزش مجازی بودن، کودکان هم نیاز به هم صحبتی با هم سن و سالاشون داشتن، این چه اشکالی داره؟
از این جا با وجود اینکه ممکنه پیامدهای وابستگی به تلفن همراه برای کودکان با سنین پایین خیلی بیشتر از بزرگسالان باشه؛ من همه سنین رو یکسان در نظر گرفتم با این تفاوت که کودکان به هیچ وجه نباید از تلفن همراه استفاده کنند و نوجوانان زیر 18 سال (به عقیده من) هم نباید به جز استفاده ضروری برای تحصیل از تلفن همراه استفاده کنند؛ چرا؟!!
فرضاً زمانیکه تعداد خیلی کمی از مدارس باز شدن، این دانش آموزان که قبلاً از شاد برای آموزش استفاده میکردن؛ دیگه نیازی به تلفن همراه ندارن اما اینجاست که مشکل به وجود میاد، بعد از تقریبا 1 سال و 3 ماه قدرت جذب تلفن های همراه به لطف طراحان برنامه های اون به شما اجازه نمیده که به راحتی استفاده ازش رو قطع کنید.
به صراحت میگم، شبکه های اجتماعی تمام تلاششان را می کنند که نگذارند مخاطبین شان آن ها را دیلیت کنند
گیمیفیکیشن – خودم
دلیل اون هم استفاده از گیمیفیکیشن (Gamification) هست. برای اطلاعات بیشتر به مطلب زیر مراجعه کنید.
بازی تنها مقوله‌ای است که از کودکی با ما همراه بوده است و هر بار تنها شکل آن تغییر کرده است. از بازی دالی‌موشه در خردسالی تا بازی‌هایی که در این سن در گوشی، تبلت یا سیستم خود داریم همگی به نوعی درون، شخصیت و رفتارهای ما را شکل داده‌اند. هنوز هم به بازی علاقه داریم و هنوز هم به دنبال چالشی برای ذهن خود هستیم.
همین علاقه باعث شده است از مدت‌ها پیش، بازی از چارچوب یک بازی جدی بیرون بزند. مدت‌هاست که افراد، جامعه و کسب‌وکارها در تلاشند از بازی در پیشبرد اهداف خود استفاده کنند. این رقابت در شبکه‌های اجتماعی که مخاطب با هزاران نوع محتواروبرو است مهم‌تر و پر رنگ‌تر به نظر می‌رسد.
وابستگی به تلفن های هوشمند و یا همون کامپیوتر های امروزی خطرات جبران ناپذیری برای سلامتی جسم و مهم تر از همه ذهن به همراه داره که از جمله اون میشه به تشویش افکار، عدم توانایی تمرکز حین درس خوندن یا کار کردن، هدر دادن وقت و کلی پیامد های دیگه که قطعاً چون می دونید نمیخوام واردش بشم و یا اگه نمیدونید می تونید سرچ کنید.
پای تلفن همراه خیلی بیشتر از قبل به مدارس باز شد!
این هم یکی از نشونه هاست که اکثر دانش آموزا حتی بعد از آموزش مجازی هم نمی تونن استفاده از تلفن هوشمندشون رو کنار بزارن.
کلام آخر
اعتیاد به تلفن همراه هوشمند و اینترنت خیلی بیشتر از نیاز به بحث و معضل شناسی و صحبت و این چیزا توسط متخصصین وجامعه شناسان و روانشناسان داره؛ هدف من از پرداختن به این موضوع نشون دادن این موضوع بود که سلامتی کاربران از کمترین اهمیت برای اکثر غریب به اتفاق برنامه نویسان و مهندسین شبکه های اجتماعی و اندروید خارجی و ایرانی برخورداره پس اگه خودتون به فکر خودتون نباشید؛ مطمئن باشید هیچ کس به فکر سلامتی شما نیست.
رضا دهقانی
داستان از یک hello world! ساده شروع شد، وقتی که برای اولین بار یک برنامه ساده به زبان QBasic رو به کمک کتاب برنامه نویسی به زبان کیوبیسیک نوشته (در حال تکمیل) اجرا کردم. اون لحظه احساس وصف نشدنی ای داشتم؛ فکر میکردم مثل کریستف کلمب به یک قاره ناشناخته پا گذاشتم! از اون جا بود که مسیر زندگی من عوض شد ولی برای شرایط من بدون هیچ استادی به جز گوگل بزرگوار خودآموزی اون قدرها هم ساده نبود... .
امین
؟؟؟؟
پاسخ
رضا دهقانی
ممنون امین از نظرت. امیدوارم منظورت رو درست متوجه شده باشم؛ اینکه علامت سوال گذاشتی، بزار موضوع رو یکم بازتر کنم. نسل قبل از من بدون کامپیوترهای شخصی زندگی می کردن؛ یعنی اینترنتی در ایران وجود نداشت و باالتبع با همون تلفن همراه سامسونگ یا نوکیاشون که نهایت تکنولوژی اون زمان بود و واقعا انقلابی بود؛ از کامپیوترها استفاده روزمره می کردن اما امروزه اگه شما یک ماه بدون تلفن همراه زندگی کنی؛ کارت لنگ می مونه. نمیگم نمیشه، میشه خود منم خیلی امتحان کردم ولی کارهایی که وابستگی پیدا کردن مثل همین پرداخت قبض یا دنبال کردن اطلاع رسانی ها از طریق پیام رسان هایی مثل واتس آپ واقعا به روش سنتی انجام دادنشون هم زمان بره و هم عجیب. در این مطلب هم به این اشاره کردم که سرعت تو حوزه کامپیوتر خیلی سریع تر از سایر صنایعه. جالبه بدونی یک قانون ساده تا چند سال پیش وجود داشت که قدرت کامپیوترها هر سال دو برابر میشد. اگه میخوای بیشتر بدونی قانون مور رو جستجو کن.
پاسخ